Evaluatie door Ed Sizemore

Toen Kenji negen jaar oud was, droomde hij ervan Japan te redden van buitenaardse indringers en nucleaire Holocaust, maar als een 37-jarige man runt hij de huishoudelijke supermarkt. Zijn dagen zijn nu gevuld met kous planken, omgaan met zijn chagrijnige moeder, en het opvoeden van het kind dat zijn broer of zus voor zijn deur heeft afgevoerd. Plots beginnen er vreemde dingen om hem heen te gebeuren. Een loyale cliënt en zijn andere helft verdwijnen. Vervolgens sterft een goede vriend van de jeugd onder mysterieuze omstandigheden. Complete vreemdeling is nog steeds dat een teken van zijn jeugd gebonden lijkt te zijn aan al deze evenementen. Kenji wil deze mysteries repareren en precies ontdekken hoe ze verbonden zijn met zijn jeugd.

Mijn allereerste reactie na het lezen van dit boek was: “Dit voelt zo Amerikaans.” Dit is geen klacht, alleen een observatie. Het is omdat de culturele referenties en de ervaringen van Kenji normaal zijn voor Amerikanen van zijn leeftijd. Hij praat over het horen van de Rolling Stones voor het eerst en precies hoe geobsedeerd hij werd met de melodie “Jumping Jack Flash”. Precies hoe die melodie hem inspireerde om gitaar te ontdekken en zijn wens aan te voeden om in een rockband te zijn. Kenji herinnert zich dat hij de hele nacht op bleef in de hoop de maan op tv te zien landen. De flashbacks naar zijn jeugd deden me denken aan de filmstand bij mij. Als volwassene bezoekt hij de universiteitscampus, waar twee concurrerende afdelingen een honkbalwedstrijd spelen voor opscheppen. Dus veel details zijn vergelijkbaar met wat je in Amerika zou ontdekken dat het gewoon niet als de normale manga voor mij voelde.

20e -eeuwse jongens is een echt grafisch boek in de diepste zin van de term. Het heeft alle kenmerken van de beste romans gecombineerd met uitzonderlijke kunst. Misschien is het een ongelukkige opmerking over strips, zowel Amerikaans als Japans, maar de literaire uitmuntendheid van dit boek heeft me volledig overrompeld. Hier is een manga die zorgvuldig is uitgezet met zeer zorgvuldig vervaardigde personages die voor je ogen tot leven komen. Wat deze personages zo oprecht maakt, is hun rijke tapijt van emoties. Je hebt niet alleen de gemeenschappelijke emoties van geluk, woede en verdriet. Er is ook nostalgie, weemoedigheid, ontslag, evenals spijt. Ik heb nog nooit een manga bekeken met zoveel emotionele complexiteit en subtiliteit. Urasawa brengt deze gevoelens briljant, hoe indirect ook indirect.

Neem bijvoorbeeld de onuitgesproken spijt van Kenji over het nooit worden van een rockster. We hebben in flashbacks zijn liefde voor de Rolling Stones, zijn ontdekkende gitaar gezien, evenals zijn overslaande lessen op de universiteit om rond te hangen en het instrument te spelen. Een oude goede vriend komt langs en vraagt ​​of hij nog steeds speelt. Hij antwoordt: ‘Dat oude ding? Ik begrijp niet eens meer waar het is. Kijk naar deze vingers. Allemaal zacht als slap! ” Zijn weemoed is te zien in zijn houding, zijn gezichtsuitdrukking, evenals gehoord in zijn woorden. Deze vier panelen zijn een beste voorbeeld van de kracht van strips. Elke foto is meer dan duizend woorden waard. Het is uitstekend om een ​​strip te bekijken waar de auteur voldoende geloof in dit publiek heeft om te begrijpen wat er aan de hand is zonder te hoeven met lepel worden gevoed.

Urasawa’s Master Storytelling is te zien in de methode die hij zowel de flashbacks als het heden verbindt. We krijgen geen ijdele herinneringen te zien uit de kindertijd van Kenji; Elke aflevering uit het verleden heeft enige verbinding met het heden. Vaak moet je een paar hoofdstukken wachten op de volledige implicaties van precies hoe we hebben gezien, past. De interactie tussen het verleden en het heden interageert aangrijpend dat gevoel van nostalgie, zelfs wanneer Kenji zelf zich er niet bewust van is. Ik hou van de methode Urasawa sloop de herinneringen samen. Hij legt echt dat gevoel van bewustzijnsgevoel vast. Kenji’s herinnering over het horen van de stenen leidt tot een herinnering aan het spelen van luchtgitaar die leidt tot een herinnering aan hem die zijn allereerste gitaar koopt. Elke aflevering vertelt ons iets verder over Kenji, evenals precies hoe de gebeurtenissen met elkaar verweven zijn, een kijkje in zijn psyche. Urasawa heeft een strak verhaal gevormd dat zowel de tweede als derde lezingen beloont.

Ik wil dit niet schilderen als een sombere, humorloze manga; Dat is het niet. Het allereerste hoofdstuk begint met uitstekende brede humor, omdat we Kenji en zijn moeder samen in de winkel zien die de methode die families kibbelen doen. Aanvankelijk komt Kenji af als een beetje een bumpkin, geobsedeerd door het runnen van de supermarkt. Het is een beproefde methode om een ​​publiek aan te sluiten, te beginnen met een grap. Langzaam vestigt de manga zich in een veel ernstiger toon, maar er is altijd een streng humor met het boek. Urasawa gebruikt ook niet alleen één stijl van humor. Sommige grappen zijn extreem subtiel, en als je ook niet snel rente betaalt of snel leest, je zult ze missen.

Het is nu duidelijk dat ik Kenji leuk vind en hem een ​​extreem sympathiek karakter ontdek. Zijn meest uitstekende kenmerknull